خیلی سخت بود وقتی شنیدم. چندساعتی حتی نمی تونستم فکر کنم. یاد آب یخ هایی که ریختند افتادم. صد دلار هایی که میدادند و حالا عموی من با ALS کم کم میمیرد.
خیلی سخت بود وقتی شنیدم. چندساعتی حتی نمی تونستم فکر کنم. یاد آب یخ هایی که ریختند افتادم. صد دلار هایی که میدادند و حالا عموی من با ALS کم کم میمیرد.
خوشحالم هم که باشی چیزی هست که گند بزند به خنده ات.
بخند عزیزم بخندمهم نیست دیگر بزار گندش را بزند.
استرس شده یکی از قسمت های زندگی این روزها. مثل عادت های روزانه، گشنگی، تشنگی. استرس قسمتی از روزهای سخت و ساده شده، استرس قسمتی از زندگی روز مره شده. هر روز سن استرس کاهش پیدا می کند و گریبان هرسنی را می گرد. کودکانی که استرس نان شب، دعوای مادر پدر، نبود محبت و هزاران چیز دیگر را دارند و بزرگسالانی که استرس زلزله، جنگ، پول، کار و هزار چیز دیگر را بر دوش می کشند. واقعا باور اینکه استرس از محیط زندگیمان حذف شود ترسناک است، انگار استرس اگر نباشد زندگی بی مزه می شود. این روزها کسی به این فکر نمی کند که اگر استرس نباشد چه می شود، کسی به این فکر نمی کند که استرس را می توان کم کرد می توان نابود کرد می توان استرس را برای همیشه به تاریخ سپرد، ولی حیف که نبودش دیگر غیر ممکن است. لازم نیست پیرمرد روستایی باشی، لازم نیست در جنگل آمازون یا یه جای دور دست زندگی کنی، استرس همه جا هست، از ابولا خطرناک تر از ایدز ترسناک تر و از جنگ پر هزینه تر است. نمی دانم اسمش را بیماری بگذارم یا یک عادت روزانه، هرچه هست مخرب تر از هجوم یک لشکر نظامی است. فقط می توانم این استرس ها را تحمل کنم تا مرگم بیاید.
امروز تولدم است. روز امحمقانه ای است، میدانم، میدانم خیلی خودتان را ناراحت نکنید. امروز به کسی ه منتظرش بودم گفت نه! بعد با دوستم دوام شد، بعد با مادرم و پدرم، بعد... خیلی روز مناسب و خرسند گونه ای بود. حالا هم خیلی خورسند و خوشحال نشسته ام چایی میخورم مطلب تایپ می کنم تبریک پیش کشیتان.
همه ما خیلی خواسته هایی داریم که در دنیا انجام دهیم ولی بخاطر محدودیت ها آن ها را رها می کنیم، بخاطر قوانین، بخاطر آدم های دور و برمان... بخاطر خواسته هایت سوار اولین قطار شو، و در آخر هرجا که تونستی بپر بیرون. شاید گم بشی شاید داغون بشی ولی مهم نیست، چون ما هم دیگر و پیدا خواهیم کرد.
بعد از فیلم Divergent
دنیا برای من همین اتاق و خیابان ها و بوی غذا مامان است. دنیا برای من همین چند لحظه کوتاه عمر است که با صدای کولر نیمه شب و جیغ و هورای اول صبح مجریان رادیو میگذرد. زندگی مسیری است که انتخاب میکنی، زندگی مسیری است که در دستان هیچ کس نیست، زندگی مسیری است در خیابان های بیابانی بی رفت امد که تو تنها در ان قدم بر میداری، زندگی مسیری است که بوی آش نذری همسایه را میدهد. زندگی صدای یک موزیک جز است. من همین ها رو فقط در کوله ام دارم اگر مایلی با هم بریم سفر.
رفتن یک نفر از زندگی آدم، مثل بریدن دست با چاقوست. بعد از یک مدت عادت می کنی با یک دست غذا بپزی، با یک دست ظرف بشوری با یک دست شلوارت را بکشی بالا و دکمه ات را ببندی، با یک دست تایپ کنی حتی، ولی یک روز سر یک اتفاق عادی مثل صاف کشیدن خط چشم، شدت نیاز به آن یکی دستت را می فهمی. درست مثل رفتن کسی از زندگی ات که به نبودنش حسابی عادت می کنی اما یک روز وقت بستن قفل گردنبندت، تازه می فهمی چقدر جاش خالی است...
منبع: نیکولای
هنوز هم چشمانت همه خستگی هایم را اقوا می کند، هنوز هم مثل قبل بغض در گلویم جمع می کند، چشمانت به اندازه کودکیم از دست دادنی است.
سیمین بهبهانی به رحمت خدا رفتند. ایشان اگر فقط 1دقیقه زنده می شدند در مراسمشان حتما فریاد میزدند، گوسفندا! من مردم صوت، کف و دست و برید واسه عمتون بزنید! ای ایران ای مرز پر گوهرو و یار دبستانیه منو برا باباتون بخونید! واس من جان ننتون صلوات بفرستید، و ایشان دوباره سر بر بالین میگذاشتند و میمردند.
البته همچین شانسی از ایشان دریغ شد، خداوند همچین شوخی هم ندارد. بلاخره گاهی، بعضی اشتباه میگیرند، ولی عده ای کلا اشتباه اند. کلا ها...
کُزت اگه میدونست تا دخترای ایرانی دو تا استکان میشورن مینویسن “یک کزت هستم” همون موقع جلوی خانواده تناردیه خودسوزی میکرد .
