همه ما خیلی خواسته هایی داریم که در دنیا انجام دهیم ولی بخاطر محدودیت ها آن ها را رها می کنیم، بخاطر قوانین، بخاطر آدم های دور و برمان... بخاطر خواسته هایت سوار اولین قطار شو، و در آخر هرجا که تونستی بپر بیرون. شاید گم بشی شاید داغون بشی ولی مهم نیست، چون ما هم دیگر و پیدا خواهیم کرد.
بعد از فیلم Divergent
دنیا برای من همین اتاق و خیابان ها و بوی غذا مامان است. دنیا برای من همین چند لحظه کوتاه عمر است که با صدای کولر نیمه شب و جیغ و هورای اول صبح مجریان رادیو میگذرد. زندگی مسیری است که انتخاب میکنی، زندگی مسیری است که در دستان هیچ کس نیست، زندگی مسیری است در خیابان های بیابانی بی رفت امد که تو تنها در ان قدم بر میداری، زندگی مسیری است که بوی آش نذری همسایه را میدهد. زندگی صدای یک موزیک جز است. من همین ها رو فقط در کوله ام دارم اگر مایلی با هم بریم سفر.
رفتن یک نفر از زندگی آدم، مثل بریدن دست با چاقوست. بعد از یک مدت عادت می کنی با یک دست غذا بپزی، با یک دست ظرف بشوری با یک دست شلوارت را بکشی بالا و دکمه ات را ببندی، با یک دست تایپ کنی حتی، ولی یک روز سر یک اتفاق عادی مثل صاف کشیدن خط چشم، شدت نیاز به آن یکی دستت را می فهمی. درست مثل رفتن کسی از زندگی ات که به نبودنش حسابی عادت می کنی اما یک روز وقت بستن قفل گردنبندت، تازه می فهمی چقدر جاش خالی است...
منبع: نیکولای
هنوز هم چشمانت همه خستگی هایم را اقوا می کند، هنوز هم مثل قبل بغض در گلویم جمع می کند، چشمانت به اندازه کودکیم از دست دادنی است.
سیمین بهبهانی به رحمت خدا رفتند. ایشان اگر فقط 1دقیقه زنده می شدند در مراسمشان حتما فریاد میزدند، گوسفندا! من مردم صوت، کف و دست و برید واسه عمتون بزنید! ای ایران ای مرز پر گوهرو و یار دبستانیه منو برا باباتون بخونید! واس من جان ننتون صلوات بفرستید، و ایشان دوباره سر بر بالین میگذاشتند و میمردند.
البته همچین شانسی از ایشان دریغ شد، خداوند همچین شوخی هم ندارد. بلاخره گاهی، بعضی اشتباه میگیرند، ولی عده ای کلا اشتباه اند. کلا ها...
