کفش های توسی و صورتیت

دلم که تنگ می شود، یاد کفش های توسی و صورتیت می افتم. 

یاد آن موهای لختت می افتم که سیاهیش دلنشین ترین سیاه دنیا بود.

یاد کودکیت، یاد راه رفتنت، یاد خندیدنت، یاد نفس کشیدنت، یا چین کنار چشمانت یاد ذره ذره ات می افتم. ولی حال دیگر در دسترس نبودنت مثل تلفن 110 شده است که در مواقع ضروری جواب ندهد.