گاهی شاید کسی که خیلی دوستش داریم خیلی ناراحتمان کند. 1بار 2بار 3بار...صد بار. آنقدر که دیگر توان نگاه کردنش را نداشته باشیم. ولی گاهی وقتی نیست، آن گوشه های دل، آن دور دور ها، صدایش می آید، ندایت میدهد که"هی من اینجام"، گوشی مبایل را برمیداریم اس ام اس را می نویسیم چندبار روخانی میکنیم و بعد بجای ارسال در draft ها ذخیره اش می کنیم.
گاهی کافی است آن را بفرستیم آن، بگوییم میبخشمت، آن ندایی که آمد ندای قلب او بود که پشیمان بود.
تجربه ثابت کرده آدم ها تا زمانی که درد از دست دادن کسی را نکشند آدم نمیشوند وقتی کشیدند برای آن آدم کامل میشوند، ولی آن آدم ها دیگر باز نمیگردند و این هم اشتباه بزرگتر آن ها است. دوست داشتن گاهی آدم هایی را از بالاترین نقاط به پایین ترین و لجنزار ترین مکان ها میکشد، گاهی آدم هایی را از لجنزار به آسمان. قبلا فرمودم خدمتتون: عشق را از خدا بیاموزید، هر چندبار هم اشتباه کنید باز اون آغوشش برای شما باز است. چون او میداند ما او را دوست داریم حتی اگر بدترین برای او باشیم، او همیشه لبخندی مهربان برای هدیه کردن دارد.
